Een van de instrumenten waarop Petkov speelt is een posthoorn, dit is een klein metalen blaasinstrument, dat vroeger als signaalinstrument (oorspronkelijk zonder ventielen) op postkoetsen werd gebruikt om aan te kondigen dat de postbezorger arriveerde. Zodoende konden mensen ten tijde van het ontbreken van postkantoren hun post bij de postkoets afhalen en nieuwe post ter bezorging meegeven.
De posthoorn hoort bij de trompetfamilie en komt incidenteel ook voor in klassieke muziek, zoals in het 2e menuet (=één na laatste deel) van de zéér fraaie Posthornserenade van Mozart. Maar de allermooiste posthoornsolo is misschien wel die uit het Comodo. Scherzando. Ohne Hast (=derde deel) van de monumentale Derde Symfonie van Gustav Mahler.

*Jan Antonín Tomás Koželuh/Leopold Kozeluh (1747-1818): deze zoon van een schoenmaker werd geboren in de Tsjechische Bohemen.
Hij werd Jan Antonín gedoopt, maar om verwarring met een oudere neef (een van zijn leraren) met dezelfde naam te voorkomen veranderde al op jonge leeftijd zijn voornaam.
Koželuh bracht het grootste deel van zijn leven door in Wenen.
Overtuigd van de ideeën van de vrijmetselaars werd hij in de Oostenrijkse hoofdstad lid van Twee vrijmetselaarsloges.
Koželuh had veel succes als muzikant en componist; vakgenoten waren dan ook vól lof over Koželuh, en al tijdens zijn leven werd hij in heel Europa gewaardeerd.
Het is bekend dat iemand minder dan collega-componist Joseph Haydn, in díe tijd Europa's meest bekende en gewaardeerde componist ter promotie Koželuh's symfonieën in Londen meerdere malen heeft uitgevoerd.
In het "Wiener Jahrbuch" van 1796 schreef men dan ook zéér lovend over hem:
"....Kozeluh ist im ganzen musikalischen Europa rühmlich bekannt".....
Koželuh wees in zijn beste werken al vooruit naar de muzikale taal van Ludwig van Beethoven en Franz Schubert.
Koželuh was een gevierd pianist en docent droeg aanzienlijk bij aan de snelle verdringing van het klavecimbel door de piano in Wenen.
Hij raakte zó ingeburgerd in Oostenrijk dat hij het zich zelfs kon veroorloven een aanbod van de aartsbisschop van Salzburg, om de grote Mozart als organist op te volgen te weigeren. Koželuhs lijst met werken wordt gedomineerd door piano- en kamermuziek, maar bevat ook liederen, 22 pianoconcerten, 11 symfonieën én het hier te beluisteren mooie Quadrupleconcert of Sinfonia concertante voor de wonderlijke combinatie van solisten op mandoline, trompet, contrabas, piano en orkest.

*Componist, dirigent, fagottist František Antonín Rössler (1746-1792), zijn naam wordt ook wel geschreven als (Francesco) Antonio Rosetti, of Franz Anton Rößler, vermoedelijk geboren in de regio Bohemen, was een succesvolle tijdgenoot van Mozart.
Hij schreef muziek in vele genres, maar is vooral bekend geworden door zijn vele muziek die hij voor blazers geschreven heeft.
Rössler werd benoemd tot lid van het hoforkest van ene prins Kraft Ernst zu Oettingen-Wallerstein, die de schone kunsten een warm hart toedroeg.
Rössler zou in dat hoforkest eerst eerst als fagottist en later als muzikaal leider carrière maken, een functie die hij bekleedde tot 1789.
De altijd vrolijke en gracieuze muziek van Rössler was in zijn tijd populair en kende dan ook veel succes. Desondanks is Rössler's muziek na zijn dood al snel in de vergetelheid geraakt.
Hóe onterecht!

**Met meer dan 300 titels op zijn naam, was František Vincenc Kramář/ook wel bekend als Franz Krommer (1759-1831) een van de meest succesvolle Tsjechische componisten die in de 18e en 19e eeuw actief waren in Wenen.
Kramář componeerde in de meest populaire genres van zijn tijd (m.u.v. pianowerken, liederen en opera).
Dat hij óók internationaal succes had, blijkt uit heruitgaven van zijn muziek in Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Engeland, Italië en zélfs Amerika.
Tíjdens zijn leven verwierf hij vooral bekendheid met zijn strijkkwartetten, die op gelijke hoogte werden gesteld als die van van Beethoven en Haydn, maar tegenwoordig is Kramář toch vooral bekend vanwege zijn blaasconcerten en zijn vele werken voor de zgn Harmonie-ensembles (zo noemde men de blaasensembles, die vaak uit 6 tot 8 blazers, te weten: 2 hobo's, 2 klarinetten, 2 fagotten en 2 hoorns bestond).
Kramář kreeg de weinige muzikale opleiding die hij ooit genoot van zijn oom, die hem orgel en viool leerde. In theoretische zaken was hij grotendeels autodidact.
In 1785 verliet hij voorgoed zijn vaderland en vestigde zich in Wenen, waar hij aanstellingen in diverse hoforkesten kreeg.
In 1818 kreeg hij misschien wel zijn belangrijkste functie toen hij Jan Koželuh opvolgde als de láátste officiële hofcomponist en kamermuziekdirecteur van de Habsburgse keizers. Kramář vervulde deze functie tot aan zijn dood in 1831.
Omdat niet precies bekend is wanneer en voor wie hij zijn grote aantal blazerspartita's en serenades schreef, is het erg lastig er een chronologische volgorde in aan te brengen.

Keizer Joseph II creëerde in 1782 een heuse trend toen hij een eigen Harmonie, oa om feestelijke gebeurtenissen muzikaal op te luisteren aan zijn hofhouding toevoegde.
De Weense adel nam dit gebruik met graagte over en daarmee was dit genre geïnstitutionaliseerd.
Het hoogtepunt van het genre werd bereikt vlak voor de inval van Napoleon in Oostenrijk; daarna kon de adel zich niet meer dergelijke ensembles veroorloven.
Men weet nu dat dit genre in die tijd mateloos populair was in Wenen en er wordt dan ook vermoed dat Kramář zijn "harmoniemuziek" componeerde voor de hoforkesten waarvoor hij werkzaam was.
Over Kramář's partita's schreef men: "......het is ongecompliceerde en intellectueel gemakkelijk benaderbare muziek, zonder triviaal te worden"........
Partita is de Italiaanse benaming voor Suite (=een verzameling dansen. Deze instrumentale vorm was erg populair in de barokperiode).

**Julius Fučík (1872-1916) is dé ongekroonde marsenkoning van Tsjechië.
Hij was een veelzijdig musicus, studeerde viool en fagot aan het conservatorium, bekwaamde zich ook in slagwerk en vanaf 1891 nam hij compositielessen bij niemand minder dan Antonín Dvořák (in aflevering 42 te beluisteren).
Fučík heeft vele jaren als fagottist in verschillende symfonie- en toneelorkesten gewerkt.
En zoals het in het oude Oostenrijk nog gebruikelijk was, had een muzikant ook in een militaire kapel werkzaamheden te verrichten. Fučík deed dat in diverse militaire orkesten en hij klom zélfs op tot militair kapelmeester, een functie die hij ook al weer bij diverse orkesten vervulde.
Voor Fučík waren deze jaren ook op compositorisch vlak zeer vruchtbaar.
Zoals de Oostenrijkse Strauß-dynastie een soort massaproducent van polka’s en walsen was, zo was Fučík ook een veelschrijver van dat genre; hij schreef meer dan 400 elegante walsen, polka's, ouvertures en vooral vele, vele marsen.
Zijn werken zijn geliefd dankzij de pittige, dynamische en levendige muziek met soms typisch Boheemse kruisritmen, mooie melodieën voor de koperblazers en vaak ook vol zangerige expressie.
De vele marsen van deze grootmeester, die het midden houden tussen de werken van de Straußdynastie en de marsen van de Amerikaanse marsenkoning John Philip Sousa, kent iedereen wel, ze worden wereldwijd vaak uitgevoerd!
Drie jaren voor zijn te vroege dood richtte Fučík een eigen orkest én een muziekuitgverij op.