*Hendrik Andriessen (1892-1981); deze muzikale grootheid werd, als zoon van een organist en een schilderes, geboren in een artistiek milieu. Na de dood van zijn vader wordt Andriessen diens opvolger als organist van de Haarlemse Sint-Josephkerk. Hij studeerde aan het Amsterdams Conservatorium bij oa Jean-Baptiste de Pauw (orgel) en Bernard Zweers (compositie).
Andriessen moet een zéér druk bezet man zijn geweest, wánt; hij wordt docent muziektheorie en compositie aan het Amsterdams Conservatorium, doceert orgel en compositie aan de Katholieke Muziekschool in Utrecht, ook wordt hij organist van de Utrechtse Kathedraal, in 1937 directeur van het Utrechts Conservatorium en in 1949 directeur van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. In 1952 tenslotte wordt hij benoemd tot hoogleraar in de muziekwetenschappen aan de Katholieke Universiteit in Nijmegen.
Daarnaast was hij ook nog gewoon vader van zes kinderen (waaronder de twee componerende telgen, Jurriaan en Louis, die later ook succesvol componist zouden worden) en kon hij blijkbaar ook nog tijd vinden voor het gezamenlijk opvoeden daarvan.
Alsof dát allemaal nog niet genoeg was, had Andriessen op vrijdag- of donderdagavond de orgelpartijen bij het Kathedrale Koor in te studeren, op zaterdagavond: het lof in de Kathedraal te verzorgen, in de vroege zondagochtend al om negen uur het nonnenkoor in het RK ziekenhuis te dirigeren, waarna hij zich snel naar de Kathedraal moest haasten om de hoogmis van half elf te spelen. Daarbij kwamen dan nog de privélessen, de extra diensten voor de Kathedraal, de ochtendmissen, huwelijken, begrafenissen enz enz. Tussen al die bedrijvigheid had hij blijkbaar ook nog de rust en tijd om te componeren..........
Over dat componeren schreef Andriessen in 1940: "Ik wil de moderne muziek niet bekend maken omdat ze modern is, maar voor zoover ik ze mooi vind; en zoo sta ik met alle muziek. Ik componeer zóó en zóó (weet ik hoe?) omdat ik 't niet laten kan - anders nergens om." Hij componeerde dus niet modern om modern te zijn, maar schreef prettig klinkende, en vaak indrukwekkende muziek.

Tijdens de bezettingsjaren componeerde Andriessen, mede omdat hij weigerde lid te worden van de Kultuurkamer, weinig. Zijn anti-Duitse houding kwam hem in 1942 zelfs op een half jaar gevangenschap te staan en volgde er een officieel verbod op uitvoering van zijn werken.

Zijn werken laten, zoals in het hieronder te beluisteren Miroir de Peine/Spiegel van Smart en vooral in die voor orgel en in zijn missen (die helder, doorzichtig, helemaal op de praktijk afgestemd zijn voor de katholieke eredienst) niet alleen zijn rotsvaste overtuiging in het rooms-katholieke geloof zien, maar ook zijn grote liefde voor het gregoriaans en Franse muziek.
Andriessen's kerkmuziek behoort tot de meest baan­brekende werken die tot na 1950 in ons land geschreven zijn. Andriessen schrijft hierover; "Ik heb nooit ergens mijn best voor gedaan. Ik heb zelfs mijn best niet gedaan om nieuwe kerkmuziek te maken, hoewel men toch zegt dat ik daar iets mee heb gedaan. Mja. Dat weet ik niet! Ik heb alleen gedaan waar ik zin in had. En er zijn ook weinig opdrachten bij de vele kerkmuziek die ik geschreven heb. Ik heb altijd alles gemaakt omdat ik zin in had! En in hoeverre het gelukt is, ja dat moet dan maar blijken, daar heb ik niet over te spreken." Voor zijn hele oeuvre en zijn grote verdiensten voor de Nederlandse muziek werd Andriessen in 1958 geëerd met de Johan Wagenaarprijs.

*De Franse dichter Henri Ghéon (pseudoniem van; Henri Vangeon; 1875-1944; arts, (toneel-)schrijver en literair criticus) brengt in vijf intens treurige gedichten een ode aan de liefde tussen moeder en zoon. Deze aangrijpende gedichten werden in 1923 door Andriessen voor hoge stem en orgel op muziek gezet; de vijfdelige liedcyclus Miroir de peine/Spiegel van smart waarin hij, door de stem meerdere noten op één lettergreep te laten zingen (zgn melismen) herinneringen aan het gregoriaans lijkt te willen oproepen.
In 1933 werd deze ontroerende lijdensmeditatie door Andriessen op een perfect passende, want sobere manier voor strijkorkest georkestreerd.
**In deze schitterende uitvoering wordt sopraan Roberta Alexander door het, helaas in 2005 wegbezuinigde, Radio Kamer Orkest olv David Porcelijn begeleid;

Een liederencyclus is een verzameling liederen (waarvan de volgorde vastligt) die, op meer of minder duidelijke manier, een centraal thema als uitgangspunt hebben of een verhaal vertellen. De componist heeft gedichten met het betreffende thema, van al of niet dezelfde dichter, op muziek gezet. Liederencycli kunnen allerlei onderwerpen als centraal thema hebben, bijv. liefde of eenzaamheid zoals in de beroemde liedcycli Winterreise & Die schöne Müllerin van Franz Schubert, Frauenliebe und -leben & Dichterliebe van Robert Schumann; Afscheid of vergankelijkheid in Les Nuits d'Été van Hector Berlioz en de Vier letzte Lieder van Richard Strauss, en de dood als thema in Liederen en dansen van de Dood van Modest Moessorgski.

*Peter van Anrooij (1879-1954); componist en dirigent; dirigeerde orkesten in heel Nederland waarbij hij naast het standaardrepertoire ook vaak nieuwe muziek van tijdgenoten als Willem Pijper, Hendrik Andriessen, Henk Badings (in aflevering 24 te beluisteren), Bernard Zweers en Julius Röntgen programmeerde. Vanwege zijn verdiensten voor Groningen heeft hij van de universiteit in die stad een ere-doctoraat ontvangen. van Anrooij studeerde compositie, piano en viool in Utrecht bij oa Johan Wagenaar, verder oa orkestdirectie in Dresden en Moskou. Tijdens zijn dienstverband als dirigent van het orkest van de Vereeniging De Harmonie in Groningen werden er, mede door zijn inzet een aantal vernieuwingen ingevoerd zoals; een gedeeltelijk rookverbod tijdens de concerten, de tafelbediening die tijdens concerten aan banden werd gelegd enz.............Concerten onder zijn leiding worden populair en trokken al gauw veel publiek.
Dat van Anrooy bekend stond als een sociaal betrokken man, blijkt wel uit de volgende feiten; *zo vond hij het belangrijk dat de jeugd ook kennismaakte met klassieke muziek, en is daarom ook speciale concerten voor kinderen gaan dirigeren, *omdat van Anrooy zich het lot aantrok van slecht betaalde musici organiseerde hij benefietconcerten waarvan de baten naar de musici gingen, *op 5 januari 1937 voorafgaand aan het huwelijk van kroonprinses Juliana en prins Bernhard, weigerden hij en 25 orkestleden in aanwezigheid van koningin Wilhelmina, prins en prinses het nazistische Horst Wessellied uit te voeren op een galaconcert in Den Haag, zoals dat door Duitse diplomaten was geëist, *na openlijke kritiek op de bezetters mochten zijn werken tijdens de jaren 1940-1945 niet meer uitgevoerd worden. **Het bekendste werk van van Anrooy is diens Hollandsche Rhapsodie Piet Hein voor groot orkest, uit 1900, dat hij baseerde op het welbekende lied De Zilvervloot.

*Willem Pijper (1894-1947); al op jonge leeftijd volgde Pijper pianolessen maar deed examen in theoretische vakken. Verder heeft hij zich vooral autodidactisch ontwikkeld, waarna hij tot een van de voornaamste componisten van zijn tijd zou uitgroeien en werd zelfs de leider van de Nederlandse avant-garde genoemd.
Zijn werken, met invloeden van oa Gustav Mahler, Debussy en Maurice Ravel bleven zeker niet onopgemerkt en werden al snel door belangrijke orkesten en dirigenten in binnen- én buitenland zéér regelmatig uitgevoerd. Pijper was één van de oprichters (van de noordelijke afdeling) van de International Society for Contemporary Music, die de bekendheid van nieuwe muziek wilde vergroten.
In zijn strijd tegen de (in zijn ogen bekrompen) Nederlandse "harmonium-muzikaliteit" schrijft Pijper; “De nieuwe Nederlandse muziek is nog niet zelfstandig genoeg, om reeds elke stimulans van buitenaf te kunnen ontberen. Als de Nederlandse muziek op het ogenblik, gedurende vijf jaren slechts, aan haar eigen ontwikkelingstendensen blijft overgelaten, zitten wij voor 1940 weer vastgegroeid in het ergste provincialisme". Een andere quote van hem; “De Nederlandse componist kent geen nationale traditie. Die is er nog niet. Zijn taak is: die traditie te helpen maken.”
Hij is daarom ook gaan doceren, als leraar aan de conservatoria van Amsterdam en Rotterdam (aan het laatste bleef hij tot aan zijn dood aan verbonden) heeft hij een volgende generatie componisten, waaronder Henk Badings (afl.24) lesgegeven. Pijper heeft de zogenaamde "kiemcel"-techniek ontwikkeld, waarbij al het melodisch en harmonisch materiaal uit één (klein, kort) gegeven wordt ontwikkeld, en dit in zijn werken, oa in zijn derde symfonie als leidraad gebruikt. Bij het bombardement van Rotterdam in 1940 werd het huis van de familie Pijper verwoest en verloren ze alle bezittingen, waaronder diverse partituren. Pijper was ook als schrijver succesvol, oa als criticus (met vaak vernietigende kritieken) en essayist voor het Rotterdamsch Nieuwsblad en het tijdschrift De Muziek. Ook werden er enkele wetenschappelijke edities van zijn werk in het buitenland uitgegeven. Pijper werd door sommigen bestempeld als een egoïstisch man, is twee keer getrouwd en gescheiden, en ondanks dat hij een moeizame verhouding met vrouwen had, moet Pijper een echte charmeur zijn geweest, waardoor dichter Hendrik Marsman (die u van de bekende dichtregels; "Denkend aan Holland, zie ik breede rivieren, traag door oneindig laagland gaan" kent) hem bewonderend "de haremhouder" noemde. Willem Pijper overleed in 1947 aan de gevolgen van longkanker.

**In 1938 werd Pijper ingewijd in de Vrijmetselarij, waarvoor hij in 1940 zijn nog altijd vaak uitgevoerde Zes Adagios (bedoeld als initiatie- of tempelmuziek) componeerde.