Mooie ontmoetingen
Op mijn rugzak had ik een klein Nederlands vlaggetje waardoor veel mensen nieuwsgierig werden en mij aanspraken. Zo liep ik in Italië langs een camping en fietste een jongetje naar mij toe: ‘ik moet van mijn papa vragen waar u naar toe gaat?’ Ik vertelde dat ik te voet op weg was naar Rome. Even later werd ik uitgenodigd om koffie te drinken bij zijn familie uit Gelderland, heel gezellig. Het vlaggetje maakte ook een Nederlandse vrouw, die al jaren in Italië woonde, nieuwsgierig. Zij nodigde me uit een praatje te maken op het terras. Het bleek wel: geen dag was hetzelfde en het liep vaak anders dan gepland. Het zijn de kleine dingen die het zo leuk maakten.

Bijzondere plekken
Tijdens mijn wandeling kwam ik ook in een bijzonder klooster. Op dat moment had ik niet door hoe uniek de plek was waar ik was beland. Pas toen ik later tijdens een Nederlandse dag in Rome een bisschop hierover sprak en hij mij vroeg: ‘Weet je wel waar je geweest bent?’ werd me duidelijk dat ik in een bijzonder Franciscaner klooster was geweest. Het eerste klooster dat Franciscus met zijn vriendin Klara en volgelingen gebouwd had. Een plek waar weinig tot geen mensen worden toegelaten, vertelde hij mij.

Ik kwam daar door een pater in een klooster in de buurt van Assisi. Hij vertelde dat ik die berg op moest lopen: ‘Daarboven is het fantastisch mooi.’ Ik volgde zijn raad op en anderhalf uur later kwam ik bij een plateau waar het uitzicht inderdaad prachtig was. Omdat het laat in het seizoen was, zag ik nu geen andere toeristen of verkoopkraampjes. Een motorrijder vertelt mij dat er iets naar beneden een bodega was, waar ik wat kon eten en drinken. Toen ik bij de bodega vertrok, zag ik een torentje (dat later het Franciscaner klooster bleek te zijn). Voor de poort stond een man in vrijetijdskleding te genieten van de laatste zonnestralen. Hij vroeg vriendelijk of ik wat wilde eten. Het was nog wat vroeg om te eten, maar nietsvermoedend gaf ik aan dat wel graag binnen wilde kijken. Dat moest hij eerst even vragen. Het duurde zo lang, dat ik op het punt stond om weg te gaan. Maar net op dat moment kwam de man terug en nodigde me uit. Ik pakte meteen mijn fototoestel, maar de man zei dat het niet nodig was. Ik zou een boekje meekrijgen met beelden die ik zelf niet zou kunnen maken. Tien minuten later zat ik toch in de keuken van dit unieke klooster waar mijn rugzak gevuld werd met fruit, gekookte eieren en een verse thermoskan met koffie. Ik vertrok zonder door te hebben waar ik was geweest. Maar later bleek dit een heel bijzonder plekje waar ik uiterst gastvrij ontvangen was.

Waardevolle herinneringen
Een mooie reis, brengt ook waardevolle herinneringen met zich mee. Twee verhalen waar ik graag aan terugdenk gaan over de warmte van een echt Italiaanse familie en hoe ik aan het bidprentje kwam dat voor mij een relikwie werd van mijn reis.

Op een regenachtige morgen in de buurt van Bologna was ik zo nat, dat ik besloot te stoppen met lopen. Omdat ik een aanbevelingsbrief van het Bisdom van ’s-Hertogenbosch op zak had, belde ik aan bij het huis naast de kerk voor onderdak. Ik was in de veronderstelling dat dit de pastorie was. Een vrouwenstem begroette me met ‘Pronto’ en daarna hoorde ik een mannenstem. Ik sprak de man aan met Pastoor en liet hem mijn aanbevelingsbrief van het Bisdom van ’s-Hertogenbosch lezen. Hij nodigde mij uit om binnen te komen voor meer informatie en was erg geïnteresseerd. Hij stelde zich voor als Claudio en is niet de Pastoor zoals ik meende. Hij woont met zijn gezin bij de kerk en wilde me toch graag helpen. In korte tijd hadden we elkaars vertrouwen gewonnen en niets was deze familie niks te veel om het mij naar m’n zin te maken.

Dat bleek al uit mijn slaapplek. Claudio wees me een kamertje met bureau en stoel en vroeg of ik me daarmee kon redden. Het was prima voor me en ik wees op mijn slaapzak en ligmatje. Dat matje vond hij niks en even later kwam hij terug met een opklapbed.
Ook waren ze bijzonder gastvrij. Al verschillende keren had ik geprobeerd mijn vrouw te bellen toen Claudio op de deur klopte. Hij zag aan mijn gezicht dat ik het stuk techniek wel door het raam naar buiten wilde smijten. ‘Met je ‘handy’ hoef je het hier niet te proberen, dat lukt niet. Je kunt boven bellen en dan kun je meteen aanschuiven, want mijn vrouw het eten voor je klaar.’ zei hij.
Mijn verblijf was erg gezellig. Dit echtpaar had een groot gezin, maar liefst zeven kinderen waarvan één al getrouwd. Het enige wat ik van mijn familie kon laten zien waren wat foto’s. De kinderen, die ’s avonds eigenlijk op stap zouden gaan, bleven thuis. Na het eten dronken we een wijntje en hebben we muziek geluisterd. De jeugd probeerde me voor zich te winnen met hun muziek.

Ook de volgende ochtend voordat Claudio alweer vroeg naar zijn werk moest, stond hij nog voor me klaar. Hij gaf me het advies om niet verder te lopen dan het volgende plaatsje. Daar zou ik de pastoor kunnen raadplegen over mijn volgende slaapplaats. Ik had de warmte van een echte Italiaanse familie meegemaakt en denk daar ook vaak aan terug.

’s Morgensvroeg vertrok ik naar de Pastoor die Claudio had aanbevolen. Ik kreeg meteen een slaapplaats aangeboden. Hij had wel tijd voor me, maar moest eerst naar een begrafenis waar hij me mee naar toe vroeg. Daar zat ik dan in mijn korte broek achter in de kerk te wachten tot de Pastoor klaar was. De begrafenisondernemer heeft mij ook een bidprentje gegeven. Dit bidprentje is voor mij een relikwie geworden van mijn wandeling naar Rome.

Een aanrader
Het is een bijzondere ervaring om zo’n mooie voettocht te maken. Ik heb nog een belangrijke tip aan mensen die ook met het idee rondlopen om zo’n tocht te maken: als je kunt ga dan snel en wacht niet te lang, het kan dan wel eens bij denken blijven! En dat zou zonde zijn.